Blog

Scenariusz do komiksu jest jak kanwa, jak projekt architektoniczny, na bazie którego wykonawca-rysownik nada mu ostateczny kształt. Jednak ten kształt, zanim nabierze realnego wymiaru, rodzi się znacznie wcześniej w głowie scenarzysty komiksowego.

Komiks wydaje się być niezobowiązującą formą, typową dla popkultury. Podaną atrakcyjnie, bo w obrazkach, co sprawia, że wydaje się wygrywać raczej warstwą wizualną, niż treścią. Jest w tym trochę racji – kwestie w komiksie powinny być zwięzłe i zawierać maksimum znaczeń, co nasuwa skojarzenia z poezją, zwłaszcza z króciutkimi haiku.

Komiksowe duety złożone ze scenarzysty i artysty znane są nie od dziś, by wspomnieć chociażby twórcę słynnego „American Splendor”, Harveya Pakara i rysownika Roberta Crumba. Akurat w przypadku tej pary współpraca ze scenarzystą komiksowym okazała się czymś szczególnym – fakt, że Crumb zamieszkał nieopodal Pekara, panowie się poznali, a Pekar mógł obserwować pracę sąsiada sprawił, że w ogóle spróbował swoich sił w komiksie. Pekar tworzył scenariusze, Crumb, autor słynnego komiksu dla dorosłych o kocie Fritzu, przeniósł je na papier.

Kiedy pada sformułowanie „scenarzysta komiksowy”, przeciętnemu zjadaczowi chleba na myśl przychodzą zwykle klasycy gatunku, jak twórca „Asteriksa i Obeliksa” René Goscinny czy nasi rodzimi ojcowie komiksów: nieodżałowany Papcio Chmiel, a dokładnie Henryk Jerzy Chmielewski, czy Janusz Christa.